Το πρωί της Τρίτης 7/4, συγκεντρωθήκαμε έξω από το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, για να στηρίξουμε τη στάση εργασίας των εργαζομένων στην υγεία. Αναρτήσαμε πανό, ορατά επί της Αγίου Δημητρίου στο ύψος της σχολής και παρεμβήκαμε με σπρέυ στους τοίχους της σχολής.
Ο ΝΕΟΣ ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Μείνετε ψύχραιμοι, το κράτος τα έχει όλα υπό έλεγχο!
Από τις 22/3 η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε, σαν συνέχεια των προηγούμενων
μέτρων να επιβάλει ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με κύριο
χαρακτηριστικό την απαγόρευση των μετακινήσεων και της «άσκοπης εξόδου»
των ατόμων. Αυτό σε πλήρη αντίθεση με τις εξαγγελίες της περί «θωρακισμένου
συστήματος υγείας» λίγες μέρες νωρίτερα. Πράγμα που, φυσικά και, δεν ίσχυε
αφού με τις πράξεις τόσο αυτής όσο και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων
το ΕΣΥ έφτασε στα όρια της κατάρρευσης, χωρίς την απειλή της νέας αυτής
πανδημίας. Με τον τρόπο αυτό αναθέτει τη διαχείριση της κατάστασης στον
ειδικό επί παντός θέματος για τον ύστερο – ολοκληρωτικό καπιταλισμό: το
αστυνομικό – στρατιωτικό κράτος, αφήνοντας στους «ειδικούς» το ρόλο του
εκπροσώπου τύπου. Με ποιες μεθόδους και ιδεολογήματα, όμως, προσπαθεί να
πείσει τους υποτελείς της για την «ανάγκη» λήψης των μέτρων αυτών, για να
καταστήσει, ίσως, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης τη νέα κανονικότητα;
Ατομική Ευθύνη
Ο όρος ατομική ευθύνη χρησιμοποιείται από το κράτος για να μεταθέσει την
ευθύνη της νόσησης και της θεραπείας στα άτομα. Χρόνια τώρα, με τα όλο και
περισσότερα εμπόδια πρόσβασης στην περίθαλψη (από την υψηλή συμμετοχή
σε φάρμακα και εξετάσεις ή τις αναμονές μηνών για διαθέσιμο ραντεβού ή τα
φακελάκια για πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες για τους
ασφαλισμένους ως τον αποκλεισμό από τη δωρεάν υγεία για ανασφάλιστες και
μετανάστριες με ή χωρίς χαρτιά), κράτος και αφεντικά απομακρύνονται από τη
λογική του «κράτους πρόνοιας» και ορίζουν πως η υγεία μας αποτελεί ατομικό
μας κεφάλαιο, και πως μόνες υπεύθυνες για τη διατήρησή της είμαστε εμείς, η
υπομονή μας και η τσέπη μας. Η νέα πραγματικότητα κορυφώνει τη συνθήκη της
ατομικής ευθύνης και ρίχνει πάνω μας το βάρος μίας παγκόσμιας υγειονομικής
κρίσης. Αν δεν αρρωστήσεις, είσαι δυνάμει ασθενής· αν αρρωστήσεις, δε
χωράς στο σύστημα υγείας· αν δεν θεραπευτείς φταις εσύ που
αρρώστησες. Η πολιτική της τρομοκρατίας και του εκφοβισμού μετατρέπει την
κρατική ευθύνη σε ατομική και δημιουργεί «ανεύθυνους», «ανυπάκουους» και
«ασυνείδητους» πολίτες που ρισκάρουν όχι μόνο τη δική τους υγεία, αλλά και
των ευάλωτων και μη ομάδων, ώστε ο κάθε περαστικός να μετατρέπεται σε
εχθρό-παράνομο και να φέρει δυνητικά ευθύνη για την μετάδοση του ιού και τις
συνέπειές του (ο όρος «υγειονομική βόμβα» δεν αναφέρεται πια μόνο σε
μετανάστριες…). Σε αυτό το σημείο είναι που η ατομική ευθύνη συναντιέται με την
τεχνολογία της επιτήρησης, η οποία έρχεται για να ελέγξει τις συμπεριφορές και
τη μολυσματικότητά μας και να μας τιμωρήσει ανάλογα.
Σα να μην έφταναν αυτά, γίνονται εκκλήσεις εθελοντών αντί προσλήψεων
ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, δηλώνοντας έμμεσα ότι οφείλουμε να
απαλλάξουμε το κράτος ακόμα και από την ευθύνη της ενίσχυσης του
υποστελεχωμένου συστήματος υγείας επικαλούμενο τον ανθρωπισμό, την
αλληλεγγύη και την εθνική ομοψυχία μας.
Δημόσια Υγεία
Η πανδημία εκθέτει τις αδυναμίες ενός απαξιωμένου υπό καπιταλιστική
διαχείριση δημόσιου συστήματος υγείας, το οποίο αδυνατεί να διαχειριστεί τις
ανάγκες τέτοιων συνθηκών (όχι απλά υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση με
παράλληλη ενίσχυση της ιδιωτικής υγείας, αλλά και λειτουργία της δημόσιας με
κριτήρια κόστους-οφέλους· έχουμε και έναν στρατό να πληρώσουμε ρε παιδιά!).
Τα κατασταλτικά μέτρα και οι οριζόντιοι κατ’ οίκον περιορισμοί εφαρμόζονται για
να καλύψουν την έλλειψη γενικής ιατρικής περίθαλψης και εξοπλισμού, το
κλείσιμο και την υπολειτουργία των δημόσιων δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας
Υγείας (Περιφερικά Ιατρεία, ΤΟΜΥ και Κέντρα Υγείας) και την επακόλουθη
στέρηση του οικογενειακού γιατρού που παρέχει άμεση πρόσβαση σε στοιχειώδη
αλλά έγκαιρη περίθαλψη. Η κυβέρνηση ακόμα και την τελευταία στιγμή, δεν
εξασφαλίζει αρκετά διαγνωστικά τεστ (που θα έπρεπε να εφαρμόζονται μαζικά
και συστηματικά στον γενικό πληθυσμό, χωρίς διακρίσεις και ιεράρχηση
συμπτωμάτων), παρόλο που έχει δεχτεί προτάσεις από πανεπιστήμια (όχι
βέβαια χωρίς οφέλη για τις έδρες). Ταυτόχρονα δεν ανοίγει νέες ΜΕΘ, και όταν
«επιτάσσει» ιδιωτικές κλινικές, το κάνει έναντι του διπλάσιου, μετά από ΠΝΠ,
ποσού αποζημίωσης. Η χρηματοδότηση του συστήματος υγείας ακόμη και τώρα
θεωρείται «σπατάλη» με την κυβέρνηση να κάνει έκκληση για δωρεές,
εξακολουθώντας να επιμένει στην επίλυση προβλημάτων με φιλανθρωπίες και
να επαινεί το κεφάλαιο ως ευεργέτη και σωτήρα, επιτρέποντας στην ιδιότητά του
ως εκμεταλλευτή να παραγραφεί. Παράλληλα, η διαδικασία εξέτασης και
νοσηλείας περιπλέκεται μέσω χρονοβόρων διαδικασιών, υποβολής αιτημάτων
και αναμονής πιθανής έγκρισης από τον ΕΟΔΥ, με αποτέλεσμα από τη μία,
αργοπορία κρίσιμη για την παραμονή στη ζωή και από την άλλη αποκλεισμό
ατόμων με «ελαφρά συμπτώματα» (όχι μόνο λόγω κορωνοϊού), τα οποία εκ των
υστέρων αποδεικνύεται ότι χρειάζονταν νοσηλεία. Μπροστά στην απειλή του ιού
το κράτος απαντά με εγκλεισμό και αποκλείει για άλλη μια φορά μεγάλο μέρος
των πολιτών από την εξέταση και την νοσηλεία ανακηρύσσοντας τον εαυτό του
κριτή για το ποιος χρήζει βοήθειας και ποιος δεν νοσεί αρκετά, υπενθυμίζοντας
ξανά ότι η πρόσβαση στην υγεία δεν αφορά όλους.
Και κάπου στα συντρίμμια της δημόσιας υγείας γεννιέται η δημόσια τάξη: γιατροί
μας είναι τώρα η αστυνομία (ενισχυμένη με νέες προσλήψεις) και ο στρατός, που
μάς κρατάνε μέσα για το καλό μας.
Μένουμε Σπίτι
Βασικότερο κομμάτι της ατομικής ευθύνης είναι το «Μένουμε σπίτι», με την
υποστήριξη αστυνομίας, καναλιών, αλλά και ρουφιάνων γειτόνων (ήδη στη νότια
κύπρο εθελοντές «παρατηρητές της γειτονιάς» καλούν το 1460 αν αντιληφθούν
παραβίαση της απαγόρευσης κυκλοφορίας). Το κοινωνικά σχετίζεσθαι
απαγορεύεται για το καλό της κοινωνίας, και ψυχολόγοι προτείνουν (για να την
παλέψουμε) να κοινωνικοποιηθούμε στο μέγιστο, αλλά …χωρίς φυσική επαφή. Η
καθημερινότητα εκτυλίσσεται στο όριο της απλής επιβίωσης, αφού πέρα από τις
ψηφιακά διαμεσολαβημένες δραστηριότητες (επικοινωνία, διασκέδαση, εργασία),
επιτρέπεται να μετακινούμαστε σε μικρή ακτίνα από το σπίτι για περιορισμένο
χρονικό διάστημα και μόνο αφού έχουμε δηλώσει υπεύθυνα (σε λίγο μόνο
στέλνοντας sms στο κράτος) τον προορισμό μας: σούπερ μάρκετ, γιατρός, άντε
κανά τρέξιμο… Μηχανές, αμάξια και drones κυκλοφορούν και διαλαλούν
υποδείξεις προστασίας (κοινώς: πήγαινε σπίτι) σε ανεύθυνους περιπατητές.
Πόσο θα ισχύσουν τα μέτρα, άγνωστο. Το κράτος από τη μία εμφανίζεται ως
μεσσίας στο επίκεντρο της προσοχής νομιμοποιώντας την στρατιωτικοποίηση
της κοινωνίας, από την άλλη ρίχνει την ευθύνη της νόσου από το συνειδητά
υποβαθμισμένο δημόσιο σύστημα υγείας σε μας.
Φυσικά δεν υποτιμούμε τον κίνδυνο για την υγεία μας και τη ζωή των ευπαθών
ομάδων, αλλά ξέραμε χωρίς τις υποδείξεις του κράτους να προστατεύουμε τους
εαυτούς μας και τους γύρω μας με κριτήριο την αλληλεγγύη από πολύ πριν.
Αλλά το μένουμε σπίτι δεν είναι ίδιο για όλες. Δεν είναι το ίδιο για άστεγους, για
μετανάστριες έγκλειστες σε camp, για φυλακισμένους, για τοξικοεξαρτημένες.
Αυτοί ενδεχομένως να αποτελούν για την κυβέρνηση μία παράπλευρη απώλεια.
Άλλωστε δεν ανήκουν στο παραγωγικό εργατικό δυναμικό του κράτους.
Τα κέντρα κράτησης και οι δομές φιλοξενίας θέτουν τις ιδανικές προϋποθέσεις
για την εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών και το κράτος απαντά σε αυτό με
περαιτέρω εγκλεισμό και ενίσχυση των μέτρων επιτήρησης, περιθωριοποιώντας
τες και εγκαταλείποντάς τες. Παράλληλα αρνείται την ουσιαστική αποσυμφόρηση
των φυλακών ενώ απαγορεύει τα επισκεπτήρια, στοιβάζοντας τις κρατούμενες
κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες, χωρίς την λήψη μέτρων πρόληψης και
ταυτόχρονα αποκλείοντας την πρόσβαση σε φάρμακα, ρούχα, αναλώσιμα για
την προφύλαξη τους. Οι άστεγοι ποινικοποιούνται και γίνονται δέκτες όχι μόνο
του παραγκωνισμού της κοινωνικής πρόνοιας αλλά και της επιβολής προστίμων
για «παράνομη κυκλοφορία».
Την ίδια στιγμή στον αστικό ιστό υπάρχουν αμέτρητοι αναξιοποίητοι χώροι
(εκκενωμένες καταλήψεις, σπίτια και διαμερίσματα άδεια ή σε καθεστώς airbnb,
ξενώνες, ξενοδοχεία), όμως δε διατηρούμε αυταπάτες: ανεξαρτήτως κορονοϊού
το κράτος επιμένει πως «δε χωράνε».
Το «μένουμε σπίτι» δε σημαίνει για όλες μας ασφάλεια. Δεν είναι το ίδιο για
επιζώσες έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας, θηλυκότητες, παιδιά, ΛΟΑΤΚΙ+
άτομα, ούτε για άτομα με ψυχικές νόσους που υποτροπιάζουν. Για πολλές
αποτελεί εγκλωβισμό σε ένα κακοποιητικό και τοξικό περιβάλλον που εν μέσω
πανδημίας και περιορισμού της κυκλοφορίας, εξαναγκάζει σε μια μόνιμη
κατάσταση. Ατομικότητες στερημένες πλέον του κοινωνικού τους περιβάλλοντος,
με ακόμη μικρότερη πρόσβαση σε υποστήριξη, γίνονται θύματα συστηματικής
σωματικής και ψυχικής βίας.
Το «μένουμε σπίτι» δεν είναι ίδιο για τις φοιτήτριες που πετιούνται έξω από τις
εστίες. Μία από τις αντιφάσεις των μέτρων περί εγκλεισμού στο σπίτι είναι η
απαίτηση από τους/τις φοιτητές/τριες που διαμένουν στις εστίες, να τις
εγκαταλείψουν, αψηφώντας πως οι εστίες είναι το σπίτι τους (και όχι μια
προσωρινή λύση εν είδει «διακοπών»). Από τη μία οι φοιτητές/τριες
επιβαρύνονται με έξοδα μετακίνησης, από την άλλη προκαλούνται μαζικές
μετακινήσεις με το κράτος να θέτει σε κίνδυνο την υγεία των ίδιων και των
οικογενειών τους (αν αυτές υπάρχουν).
Δεν ισχύει το μένουμε σπίτι για άτομα που εργάζονται σε supermarket, delivery,
νοσοκομεία, τηλεφωνικά κέντρα, βιομηχανίες και κάθε κλάδο των οποίων η
συνέχιση εργασιών θεωρείται αυθαίρετα «απαραίτητη»
Εργασία
Ενώ από τη μία, εργαζόμενοι σε συγκεκριμένους τομείς συνεχίζουν να
εργάζονται, από την άλλη, εργαζόμενες σε άλλους τομείς απολύονται μαζικά.
Από τη μία έχουμε εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων με κίνδυνο τη ζωή
τους και από την άλλη όσοι περισσεύουν πετιούνται. Οι απολύσεις μόνο στην
Ελλάδα υπολογίζονται στις 41.000 έως τώρα, αριθμός που φυσικά θα ανέβει. Τις
απολύσεις, τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, τις αναγκαστικές άδειες άνευ αποδοχών,
τη μαύρη εργασία έρχεται να συμπληρώσει η κυβέρνηση με μέτρα υπέρ των
εργοδοτών και των επιχειρήσεων, που περιλαμβάνει τη δυνατότητα εκ
περιτροπής εργασίας (που σημαίνει μείωση των μισθών έως 50%), απαλλαγή
των εργοδοτών από τις υποχρεώσεις τους σε εργαζομένους και ασφαλιστικά
ταμεία για τις επιχειρήσεις των οποίων η λειτουργία ανεστάλη. Γίνονται
καταγγελίες για εργατικές αυθαιρεσίες επώνυμων εταιρειών που εν μέσω
απαγόρευσης είτε συνεχίζουν να λειτουργούν με εξαντλητικά ωράρια και
απλήρωτες υπερωρίες, ελλιπή ή ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής είτε λειτουργούν
μέσω τηλεργασίας σε καταπιεστικά πλαίσια εις βάρος των εργαζομένων
(Teleperformance: «έλεγχος και εποπτεία» των εργαζομένων μέσω καμερών). Η
τηλε-εργασία και όλες αυτές οι μορφές ελαστικής εργασίας χωρίς δικαιώματα,
μάλλον ήρθαν για να μείνουν.
Παρά τις μειώσεις των μισθών και τις συνεχείς απολύσεις, τα έξοδα του σπιτιού
τρέχουν (ενοίκιο, λογαριασμοί) και η πρόβλεψη της κυβέρνησης για μείωση 40%
ούτε αρκετή ούτε καθολική – οριζόντια είναι.
Έγκυρη Ενημέρωση
Τα ΜΜΕ παραπλανούν, προπαγανδίζουν με τροποποιημένα πλάνα και ειδήσεις,
προοιωνίζοντας ένα κλίμα αυστηρότερων μέτρων ώστε να πιστέψει ο κόσμος
πως η όλη πορεία της κατάστασης υπόκειται αποκλειστικά στην προσωπική
ευθύνη και πως οι απαγορεύσεις δεν τηρούνται επαρκώς από τους υπολοίπους,
οδηγώντας σε κοινωνικό κανιβαλισμό, δακτυλοδεικτούμενους και επιτηρητές.
Σπέρνουν τον πανικό και την τρομοκρατία εξυπηρετώντας για μια ακόμη φορά τα
συμφέροντα του κράτους.
Επιπλέον αυτών, η καθημερινή ενημέρωση για την πανδημία περιλαμβάνει μόνο
τον αριθμό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των
θανάτων. Φυσικά ο αριθμός όσων έχουν ιαθεί και πάρει εξιτήριο συνειδητά δεν
αναφέρεται, αφού δεν χωρά στις στατιστικές τρομοεκστρατείας τους, ενώ δεν
γίνεται καμία αναφορά στις ανακοινώσεις των γιατρών της Ομοσπονδίας
Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας για το μόνιμο προσωπικό που δεν
έχει προσληφθεί και τον εξοπλισμό και τις κλίνες ΜΕΘ που δεν έχουν
παραχωρηθεί.
Εδώ να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση έχει δώσει, μόνο τις τελευταίες μέρες, 32
εκατομμύρια ευρώ στα ΜΜΕ, 11 με τη μορφή επιχορήγησης αυτής της
καμπάνιας με το χαρακτηριστικό λόγκο και άλλα 21 στα τηλεοπτικά κανάλια με τη
μορφή της αναστολής πληρωμής του φόρου.
Έλεγχος και Κράτος
Η πτυχή της κατάχρησης των μέτρων από μια αυταρχική κυβέρνηση με
αποχρώσεις ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι διακριτή. Ο εκφασισμός της
χώρας, η χαοτική παραπληροφόρηση και προπαγάνδα, ο παραλογισμός και η
κρατική τρομοκρατία κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Η εξουσία αντλεί τη δύναμή της
μέσω του ελέγχου των πληροφοριών. Με αυταρχικά μέτρα απαγορεύσεων και
απόλυτης υποταγής, σε καθεστώς καραντίνας, τα κινητά τηλέφωνα και οι
ψηφιακές υπηρεσίες τιμούν τον ρόλο τους ως εργαλεία επιτήρησης,
ενδυναμώνοντας τις κυβερνήσεις αφενός για να εντοπίσουν παραβάτες των
εντολών κι αφετέρου για να κατηγοριοποιήσουν και να κατευθύνουν ανάλογα
τους πολίτες. Ταυτόχρονα, δοκιμάζονται τεχνολογικά μέσα τα οποία εντείνουν
την καταστολή και εξουδετερώνουν κάθε προοδευτική εξεγερσιακή σκέψη και
εφαρμογή. Μέσω των μέτρων διαμορφώνονται συνειδήσεις και από τον κόσμο,
τη θέση του συνειδητού αυτοπεριορισμού παίρνει σταδιακά η εκχώρηση κάθε
εξουσίας στο κράτος επιτήρησης και περιορισμού.
Κρατικός Κερδοσκοπισμός
Ενώ, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να
εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να προωθήσει ακόμα περισσότερο την ατζέντα
της. Να επιτεθεί και να καταστείλει, δηλαδή, εγχειρήματα και αγωνιζόμενα
κομμάτια της κοινωνίας, που με τη δράση τους, απειλούν το αφήγημα περί
ανυπαρξίας εναλλακτικών τρόπων οργάνωσης, έξω από το καπιταλιστικό
μοντέλο. Εκκενώνει κατειλημμένους χώρους για τη στέγαση ατόμων που το
έχουν ανάγκη, διώκει ποινικά άτομα (υπόθεση «σύντροφοι-ισσες») και,
πρόσφατα, κόβει το ρεύμα στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ που
εδώ και χρόνια λειτουργεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους και παράγει
διάφορα είδη σαπουνιών και υγρά καθαρισμού, προϊόντα υψίστης ανάγκης σε
περίοδο πανδημίας (τα οποία η ίδια αποστέλλει δωρεάν σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης και σε άλλα μέρη που υπάρχει ανάγκη). Με τον τρόπο αυτό το
κράτος στηρίζει επιχειρηματίες μεγαλοεργοδότες (επώνυμα σουπερμάρκετ των
οποίων τα κέρδη έχουν γιγαντωθεί) και την κερδοσκοπία με χαρακτηριστικά
«μαύρης αγοράς» και πολεμά συνεργατικά και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα.
Ταυτόχρονα, επιχειρήσεις που απειλούν την υγεία μας (και χωρίς τον κορονοϊό),
όπως τα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ στη δυτική Θεσσαλονίκη, η ΑΓΕΤ για την καύση
σκουπιδιών στο Βόλο, η Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική συνεχίζουν απτόητες
τη δραστηριότητά τους, ενώ οι προβλέψεις για την τουριστική βιομηχανία είναι
«αισιόδοξες», καθώς η χώρα μας, λόγω του μικρού αριθμού κρουσμάτων,
διαφημίζεται σαν ασφαλής προορισμός.
Και τώρα τι;
Για εμάς, η νέα αυτή πανδημία είναι ένα δείγμα για τα όρια του καπιταλιστικού
τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής – κατανάλωσης. Έρχεται
να μας δείξει με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο ότι η ανάπτυξη, η μαζική
κατανάλωση, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η διαχείριση αυτών από το
καπιταλιστικό κράτος, μόνο τη δική μας ζωή και υγεία δεν βελτιώνουν και δεν
προστατεύουν. Έρχεται να καταστήσει πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη
ξεπεράσματός τους και την αναζήτηση άλλων τρόπων οργάνωσης, μέσα από τον
επαναστατικό μετασχηματισμό των κοινωνικών μας σχέσεων· η κατάσταση
αφορά πολλά παραπάνω από μία επιδημία που θα περάσει. Απεργίες
διανομέων σε Αμερική και Ευρώπη, στην Amazon και την Instacard, απεργίες
ενοικίου στην Αμερική, εξεγέρσεις σε φυλακές στην ιταλία και αλλού, στάση
εργασίας των υγειονομικών στην ελλάδα και απεργία τους στη Νέα Υόρκη,
γυναίκες που καταγγέλλουν ανοιχτά την ενδοοικογενειακή βία στην καραντίνα και
απαιτούν μέτρα προστασίας, μετανάστες που καταγγέλλουν τις συνθήκες
εγκλεισμού τους, γενική απεργία στην ιταλία και απαλλοτριώσεις σε σούπερ
μάρκετ: τέτοιες κινήσεις συνθέτουν το πεδίο δράσης μας.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο κίνδυνος ακόμα μεγαλύτερης επίθεσης από τα
κράτη και το κεφάλαιο και η επιβολή τους μέσα από κοινωνίες επιτήρησης και
ελέγχου, μοιάζει πιο υπαρκτός από ποτέ!